Misschien herken je dit: je blijft loyaal aan familieleden die jou pijn deden, omdat ze er emotioneel niet voor je waren, omdat jij je alleen of niet gezien hebt gevoeld of omdat je voor een van je ouders hebt gezorgd. Je voelt je schuldig als je afstand neemt. Je verdedigt je moeder of vader nog tot de dag van vandaag, ook al kreeg je nooit echte warmte, liefde of en heb je die verbinding erg gemist. Waarom blijf je dan toch trouw?
Veel vrouwen worstelen met schuldgevoel, cijferen zichzelf vaak weg en hebben het gevoel nooit echt voor zichzelf te mogen kiezen. Ze vragen zich af: waarom blijf ik loyaal aan mensen die mij teleurstellen of kwetsen?
Zonder inzicht in de onzichtbare familiedynamieken, blijf je gevangen in deze herhaling. Je merkt dat je relaties blijven botsen, en dat je steeds in dezelfde situaties terecht komt met je partner, je ouders, vrienden of collega’s. Je merkt dat je jezelf verliest in zorgen voor anderen ten koste van jezelf, en dat je geen ruimte voelt voor wat jij echt wilt.
Onbewuste loyaliteit
Als systemisch begeleider zie ik dit in bijna elke opstelling terugkomen: diepe, vaak onbewuste loyaliteit. Ik heb het ook ervaren hoor, dus ik zal je nooit veroordelen. Ik was zelfs loyaal, onbewust dan, aan mijn overleden vader. Hoe ver kan die loyaliteit gaan he.. Gelukkig heb ik die loyaliteit verbroken en sindsdien voel ik me vrij om mijn eigen keuzes te maken.. En niet meer steeds vanuit een ongeplaatst gevoel van heimwee dat niet van mij was., maar van mijn vader. Dus ik kan me heel goed voorstellen hoe jij je voelt. Daarom help ik vrouwen zoals jij deze verborgen dynamieken te doorbreken, zodat ze hun eigen leven kunnen leven.
In deze blog leg ik uit wat loyaliteit is, waar het vandaan komt, hoe het je belemmert én hoe jij de eerste in je familie kunt zijn die het patroon doorbreekt. Voor jezelf en misschien wel je kinderen als je die hebt.
Waarom blijf je trouw aan iemand die je steeds afwijst?
Misschien voel je het zelf ook. Dat je ondanks alles wat je hebt meegemaakt, toch loyaal blijft. Aan je moeder die altijd kritiek had. Aan je vader die emotioneel afwezig was. Aan familieleden die jouw gevoelens niet serieus nemen. Of een partner die zich emotioneel niet aan je verbindt.
Toch hoor je jezelf steeds dit zeggen: En met systemisch bedoel ik, je gezin waarin je bent opgegroeid, naar je familie, en generaties voor jou.
“Maar het is en blijft mijn moeder.” “Het is familie dus….” “Maar hij houdt van mij…”
Je blijft trouw. Je spreekt ze niet tegen. Je verdedigt ze. Sterker nog je voelt je schuldig als je voor jezelf opkomt.
Waarom?
Systemisch gezien is dit heel verklaarbaar.
Hier ga ik in deze blog op in. Maar eerst deel ik deze uitspraak van de Hongaarse psychiater Iván Böszörményi-Nagy met je, die ik jaren geleden las. Hij zei: “Hoe slechter de ouders, hoe loyaler het kind.”
Die uitspraak raakte me. Omdat ik niet geloof in slechte ouders of goede ouders. Je bent een ouder punt. Of je hebt ouders. punt. Bija alle ouders hebben de intentie om het beste te geven aan hun kind. Ze geven wat ze kunnen. De enige uitzondering hierop vind ik misbruik. In alle andere gevallen geloof ik dat het ouders zijn die geven wat ze hebben. Wat ze kunnen. Vanuit de beste bedoelingen.
Die uitspraak raakte me ook omdat ik me op dat moment realiseerde dat ik het met eigen ogen heb gezien. Niet in een film maar in het echte leven.
Max 8 jaar die me dit leerde
Mijn eerste confrontatie met onzichtbare loyaliteit had ik toen ik dertig was en een jongetje van 8 had leren kennen. Een zoontje van kennissen. Ik noem hem even Max. Max was een erg sociaal en gevoelig kind dat overduidelijk snakte naar liefde van en emotionele verbinding met zijn ouders. Hij zocht aandacht en deed daar alles voor.
Ik had tot dan toe nog nooit een kind van 8 jaar gezien dat zelf tosti's maakte, daarna het tosti apparaat schoonmaakte, het aanrecht aanveegde, het apparaat weer opborg in de kast en zijn bord in de vaatwasser deed. Niet dat Max daar de erkenning of waardering van zijn ouders voor kreeg. Integendeel.
Want wat hij kreeg was, een moeder die hem afsnauwde en zich van hem afsloot. Ze kon Max die liefde en warmte niet geven waar hij naar verlangde. Zijn vader was meer bezig met zichzelf, dan met het gezin. Toch bleef Max loyaal.
Als iemand iets negatiefs over zijn moeder zei, verdedigde hij haar direct:
"Je mag geen onaardige dingen over mijn moeder zeggen!"
Toch huilde hij ook dikke tranen en vroeg mij een keer:
"Waarom schreeuwt mama altijd tegen mij?"
Mijn hart brak. Ik begreep het toen niet. Nu, als systemisch begeleider, zie ik het glashelder. Max was trouw aan zijn moeder. Niet omdat zij zo liefdevol was, maar omdat hij verbonden moest blijven. Zijn overleving hing ervan af. Hij was nog maar 8 jaar. Hij kon onmogelijk voor zichzelf zorgen. Dus loyaal zijn was zijn redding.
Wat is loyaliteit?
Loyaliteit betekent verbonden zijn en trouw blijven aan een ander. In families is loyaliteit onvoorwaardelijk. Die band is er niet omdat je ouders perfect zijn of altijd het juiste doen, maar omdat je zonder hen niet kunt bestaan.
Wat is loyaliteit van een kind aan zijn ouders?
Het is een diepe, instinctieve band die je niet bewust kiest. Je bent ermee geboren.
Als kind ben je volledig afhankelijk van je ouders. Zonder hen kun je niet overleven. Daarom geef je alles wat je hebt: je liefde, je aanpassing, je spontaniteit, zelfs je eigen waarheid.
Kinderen zijn loyaal, ook als dat ten koste gaat van zichzelf.
Ze blijven trouw aan waar ze vandaan komen, zelfs als dat pijn doet. Deze loyaliteit is geen keuze, maar een kracht die sterker is dan verstand of gevoel. Zelfs als ouders hun kind niet zien, afwijzen, emotioneel afwezig zijn of beschadigen, blijft het kind loyaal, omdat die band overleven betekent. Deze loyaliteit is vaak stil, onzichtbaar en allesomvattend.
En precies die onvoorwaardelijke loyaliteit zorgt ervoor dat veel vrouwen zichzelf vandaag de dag nog steeds wegcijferen, zonder dat ze doorhebben dat het ooit begonnen is met overleven.
Wat is onzichtbare loyaliteit?
Dit zijn de dynamieken onder de oppervlakte. Je voelt je bijvoorbeeld verantwoordelijk voor je moeder. Je durft niet gelukkig te zijn, omdat zij dat ook niet is. Je voelt je schuldig als je grenzen stelt. Je zorgt liever voor anderen dan voor jezelf.
Je weet het vaak niet eens. Maar je gedrag is doordrenkt van loyaliteit aan het gezin waarin je bent opgegroeid.
Waarom we zo loyaal blijven (ook als volwassenen)
Wat ik zie in familieopstellingen:
Kinderen geven altijd. Ze proberen het systeem weer in balans te brengen. Hoe meer er uit balans is door trauma, gemis of onrecht, hoe harder het kind werkt om dat recht te trekken.
Misschien herken je het in jezelf:
- Jij was degene die vrede moest bewaren thuis.
- Jij paste je aan om geen ruzie te veroorzaken.
- Jij nam verantwoordelijkheid die eigenlijk niet van jou was.
En die rol herhaal je nu. In je relaties. Op je werk. Bij vrienden. Steeds dezelfde patronen, steeds weer dat gevoel van: “Ik moet het oplossen, ik moet lief zijn, ik mag niet lastig zijn.”
Wat is een loyaliteitsconflict?
Je zit in een loyaliteitsconflict als je verdeeld bent tussen trouw zijn aan jezelf en trouw zijn aan je ouders of familie.
Bijvoorbeeld:
- Je wil eerlijk zijn, maar dan ‘verraad’ je je moeder
- Je wil afstand nemen, maar voelt je schuldig
- Je wil je eigen keuzes maken, maar bent bang voor afwijzing
Je staat eigenlijk nog steeds met één been in je verleden, en met één been in je eigen leven nu. En dat schuurt. Dat vreet aan je. Je kan wel huilen.
Hoe herken je een loyaliteitsconflict?
- Je voelt je schuldig als je grenzen stelt
- Je probeert het iedereen naar de zin te maken
- Je bent bang om ‘egoïstisch’ gevonden te worden
- Je voelt je van binnen verscheurd of verlamd als je een keuze moet maken
- Dus je zegt ‘ja’ terwijl je ‘nee’ bedoelt
Waarom is loyaliteit belangrijk?
Loyaliteit houdt families bij elkaar. Het is net hele sterke lijm, die ervoor zorgt dat je elkaar niet zomaar loslaat, ook als het pijn doet. Maar die loyaliteit kan ook verstikken. Vooral als de balans zoek is.
Als je steeds geeft, je aanpast, je mond houdt, omdat je bang bent om afgewezen te worden, iemand teleur te stellen of de liefde van je ouders kwijt te raken.
Dan geef je, geef je, geef je… en voel je je nooit écht gezien of erkend.
Wat begint als liefde, verandert langzaam in een patroon waarin jij jezelf kwijtraakt omdat je blijft hopen dat als jij genoeg geeft, de ander bij je blijft en je hun liefde niet verliest.
Wat is de valkuil van loyaliteit?
De valkuil is dat je jezelf verliest. Je leeft het leven van je ouders. Van je familie. Je neemt verantwoordelijkheid die niet van jou is. Je offert je eigen geluk op, omdat je denkt: "Zij hadden het veel zwaarder."
Maar dat lost niets op. Het houdt alleen het oude systeem in stand. En daardoor verandert er niets.
Hoe kan ik een loyaliteitsconflict doorbreken?
Door bewust te worden van het patroon.
Door te erkennen: "Ik ben loyaal, maar ik hoef niet alles te dragen."
En door terug te geven wat niet van jou is.
Een familieopstelling helpt daarbij. Het maakt zichtbaar wat onzichtbaar is. Je ziet welke plek jij innam als kind. En je ontdekt wat je mag loslaten.
Hoe kom je los van je ouders?
Loskomen betekent niet: verbreken.
Het betekent: je van binnen vrij maken.
Zien wat jouw aandeel was en wat niet.
Erkennen dat je ouders, je familie hun verhaal hebben, maar dat jij nu je eigen leven mag leiden.
Je bent geen kind meer.
Je mág kiezen voor jezelf.
Zonder schuld.
Wat betekent parentificatie?
Parentificatie betekent dat een kind de rol van ouder op zich neemt, bijvoorbeeld zorgen voor je ouders, .terwijl dat eigenlijk andersom zou moeten zijn. Je neemt de rol van volwassene op je, omdat het systeem dat van je vraagt. Bijvoorbeeld:
Parentificatie betekent dat je als kind de rol van ouder op je neemt, terwijl dat eigenlijk andersom zou moeten zijn. Je gaat zorgen voor je ouders, hun emoties dragen of verantwoordelijkheid nemen die niet bij jou hoort, simpelweg omdat het systeem dat van je vraagt. Denk aan situaties zoals:
- Je troostte je moeder als ze huilde
- Je was de vertaler, bemiddelaar, grappenmaker, vredestichter
- Je was ‘het makkelijke, lieve, brave kind’ omdat er al genoeg problemen waren
- Je kreeg waardering voor je aanpassing. Maar je moest te vroeg volwassen zijn.
Wat is het verschil tussen parentificatie en loyaliteit?
Parentificatie is eigenlijk een extreme vorm van loyaliteit. Het gaat verder dan trouw zijn; je neemt verantwoordelijkheden op je die veel te groot zijn voor een kind. Bij loyaliteit in bredere zin gaat het ook over jezelf wegcijferen, emoties inslikken of je ouders te beschermen zonder dat je letterlijk de rol van ouder op je neemt.
In mijn aparte blog over parentificatie lees je hier meer over.
Wat betekent een symbiotische relatie?
Een symbiotische relatie is een verstrengelde band, waarbij jij en je ouder te veel in elkaars leven verweven zijn. Er is geen gezonde afstand, geen vrije ruimte voor wie jij zelf bent.
Je voelt je niet vrij om je eigen pad te volgen, omdat je onbewust nog vastzit aan wat je ouder nodig heeft. Vaak voel je hun pijn, draag je hun last of denk je dat je verantwoordelijk bent om hen gelukkig te maken.
Wat is wél een gezonde afstand?
Een gezonde afstand betekent dat je emotioneel vrij bent om je eigen keuzes te maken, zonder dat je je schuldig voelt of verantwoordelijk bent voor het geluk van je ouder. Je voelt je verbonden, maar niet verstrikt. Je kunt liefhebben zonder hun pijn te hoeven dragen. Er is ruimte voor jouw eigen gevoelens, grenzen en leven, los van wat je ouder denkt, voelt of verwacht.
Je merkt dat er een gezonde afstand is als je bijvoorbeeld:
- zonder schuldgevoel ‘nee’ kunt zeggen tegen je ouder
- niet meteen gaat pleasen of aanpassen als zij zich gekwetst voelen
- je leven leidt op jouw manier, ook als je ouder daar iets van vindt
- niet meer het gevoel hebt dat je hun verdriet moet oplossen
- keuzes maakt vanuit wat jóu gelukkig maakt, in plaats van uit angst om hen teleur te stellen
Hoe belangrijk is moederliefde?
Moederliefde is onmisbaar voor een kind om zich veilig, gezien en geliefd te voelen. Het vormt de basis voor je zelfvertrouwen, je relaties en hoe vrij jij je voelt in het leven.
Maar er is een belangrijk verschil tussen moederliefde en moederverering (of adoratie).
Moederliefde voedt, steunt, geeft ruimte, laat los. Je mag jezelf zijn in de relatie met je moeder, mét al je gevoelens en grenzen. Je hebt een gezonde relatie met je moeder.
Moederverering vraagt iets anders. Het vraagt dat jij haar blijft idealiseren, zelfs als dat ten koste gaat van jezelf. Dat je haar op een voetstuk zet en jezelf kleiner maakt. Als jij niet de ruimte kreeg om boos, verdrietig of kritisch te zijn, omdat zij dat niet aankon, is er vaak sprake van verering in plaats van echte, voedende liefde.
Moederverering vraagt onderwerping. Het vraagt dat jij haar niet tegenspreekt, haar niet overtreft, haar beschermt tegen haar eigen pijn. Je hebt een ongezonde relatie met je moeder.
En hoe langer je haar blijft idealiseren, hoe moeilijker het wordt om jezelf te worden. Want zolang jij haar pijn blijft dragen, kan jouw eigen leven niet echt beginnen.
Waar komt loyaliteit vandaan?
Loyaliteit begint al bij je geboorte. Als kind ben je totaal afhankelijk van je ouders. Zonder je ouders, geen leven, geen eten, geen liefde, geen bescherming. Daarom geef je als kind alles om de verbinding te behouden. Je past je aan, houdt je in, doet je best om lief gevonden te worden. Ook als dat betekent dat je jezelf opoffert of je eigen gevoelens aan de kant zet. Want diep vanbinnen weet je: als ik de liefde van mijn ouders verlies, verlies ik alles.
Die onvoorwaardelijke loyaliteit is krachtig én gevaarlijk. Want wat je als kind doet om erbij te horen, neem je vaak onbewust mee in je volwassen relaties.
Wat is loyaliteit in een relatie?
Ook als volwassene blijf je vaak hetzelfde patroon volgen. Je past je aan, omdat je vroeger leerde dat dat veilig was. Je slikt je mening in, zegt geen ‘nee’, houdt je klein, past je aan uit angst om iemand teleur te stellen of kwijt te raken.
Je blijft geven, in de hoop dat de ander je ziet, waardeert, bevestigt. Maar die erkenning blijft vaak uit. En ondertussen raak je steeds verder van jezelf verwijderd.
Tot je het patroon doorziet.
Tot je beseft:
Echte liefde betekent dat je allebei mag geven én ontvangen, zonder dat één van de twee zichzelf hoeft weg te cijferen, altijd moet geven of degene is die alles begrijpt. Dat komt van beide kanten.
Gezonde relaties ontstaan niet door jezelf weg te cijferen, maar door eerlijk te zijn over wat jij nodig hebt en dat even belangrijk te vinden als wat de ander nodig heeft.
Loyaliteit is onzichtbaar… maar krachtig
In systemisch werk kijken we naar die onzichtbare lijntjes die jou verbinden aan je familiesysteem. Wat je geeft, wat je draagt, wat je overneemt, vaak zonder dat je het doorhebt.
In elke familie wordt gegeven en ontvangen.
Maar niet alles is in balans.
Soms blijft één kind geven, terwijl een ander alleen maar ontvangt. Soms herhaal jij onbewust het verhaal van oma, die ook altijd moest zorgen. Of van je vader, die zich altijd onzichtbaar maakte.
We maken allemaal deel uit van een geschiedenis die al generaties oud is. En met wie jij bent, hoe jij leeft en liefhebt, voeg jij daar weer een hoofdstuk aan toe.
Mijn kijk op loyaliteit als systemisch begeleider
Loyaliteit is prachtig én verraderlijk. Als systemisch begeleider geloof ik: iedereen wil van betekenis zijn. Kinderen geven altijd, vaak tot ver voorbij hun eigen grenzen. Niet omdat ze daarvoor kiezen, maar omdat ze instinctief trouw willen blijven aan het systeem waarvan ze afhankelijk zijn.
De grootste misvatting? Denken dat loyaliteit altijd goed is. Soms houdt het je juist gevangen.
Loyaliteit ontstaat vanuit liefde en overleven. Zonder ouders, geen leven. Dus geven kinderen alles wat ze kunnen om erbij te horen. Zelfs als dat betekent dat ze hun waarheid moeten verzwijgen, zichzelf wegcijferen of hun eigen grenzen vergeten.
Deze patronen zetten zich vaak voort in volwassen relaties. Je blijft geven, hopen op erkenning die nooit komt. Tot je je bewust wordt. Want dan kun je kiezen: blijf ik geven? Of ga ik leven?
We overleven op eten maar leven door verbinding
We hebben eten, drinken en slaap nodig om te overleven. Maar net zo belangrijk zijn relaties. We hebben anderen nodig om écht te kunnen bestaan. Dat liet psychoanalyticus René Spitz al zien in de jaren ’40. Hij onderzocht baby’s die wel eten en verzorging kregen, maar geen liefdevolle aanraking of emotionele aandacht. Deze baby’s kwijnden weg en sommigen overleden zelfs. Zo groot is onze behoefte aan contact, erkenning en verbinding.
Als we worden gezien en gekend, voelen we dat we ertoe doen. Maar als niemand jou ziet, raak je langzaam ook de verbinding met jezelf kwijt.
Daarom begint het, wat mij betreft, bij één belangrijke stap:
Zie jezelf.
Niet het aangepaste plaatje dat je laat zien omdat het zo hoort of verwacht wordt. Niet jij die heeft geleerd om geaccepteerd te worden.
Nee, wie jij bent. Met alles erop en eraan.
Als jij jezelf wél ziet. Jouw pijn erkent. Jouw geschiedenis onder ogen durft te komen.
Dan ben je al een heel eind op weg naar vrijheid.
Je hoeft dan niet langer goedkeuring te zoeken bij mensen die jou niet kunnen zien, omdat zij zelf nog vastzitten in hun oude kindpijn.
Je trekt vanzelf de mensen aan die er wél klaar voor zijn om jou écht te zien en te ontmoeten.
We herhalen wat we geleerd hebben
Van je familie leerde je:
- Hoe je moet liefhebben (of juist niet).
- Hoe je ruzies en discussies aangaat (of vermijdt).
- Hoe je je plek inneemt (of juist afstaat).
Dat vormt je blauwdruk. En zolang je die blauwdruk niet onderzoekt, blijf je onbewust hetzelfde patroon herhalen.
Misschien ben jij degene die altijd bemiddelt. Of degene die zich stilhoudt. Of degene die alles regelt en voor iedereen zorgt, maar niets ontvangt.
Niet omdat je dat wilt, maar omdat je dat geleerd hebt.
Wat als je daar verandering in brengt en het doorbreekt?
Stel je voor dat jij vandaag een andere keuze maakt.
Niet meer vanuit oude overtuigingen.
Maar vanuit wie jij nu bent.
Wat als jij degene bent die het patroon doorbreekt? Wat als jij het eerste bent in je familie die zegt:
"Het stopt hier. Ik kies voor balans. Ik kies voor vrijheid." Ik kies alleen nog voor wat mij gelukkig maakt."
Dan geef je niet alleen jezelf een ander leven. Je geeft ook je kinderen, je relaties, zelfs de generaties na jou de kans op iets nieuws.
Je hoeft niet te wachten tot je ouders veranderen. Of tot iemand anders het oplost.
Je mag zelf kiezen. Voor erkenning. Voor jezelf. Voor vrijheid.
✨ Als jij jezelf ziet, word je vanzelf gezien. Niet door iedereen. Maar door de mensen die ertoe doen.✨
Hoe kom ik los van mijn ouders zonder de relatie te verbreken?
Door te beseffen dat jij niet meer dat afhankelijke kind bent. Dat je niet meer hoeft te leven naar hun verwachtingen of hun goedkeuring nodig hebt. Loskomen betekent dat je stopt met vechten voor hun liefde of erkenning en gaat leven op jouw voorwaarden.
Je hoeft de relatie niet te verbreken om je eigen pad te gaan. Maar je mag wél ophouden jezelf te verliezen in hun verwachtingen.
Wat als mijn ouders ‘het goed bedoelden’?
Het kan heel goed zijn dat je ouders het beste met je voorhadden. Dat ze vanuit hun eigen pijn, angst of overtuigingen deden wat zij dachten dat nodig was. Maar intentie en impact zijn niet hetzelfde. Ook als ze het goed bedoelden, kun jij gekwetst zijn, je niet gezien hebben gevoeld of geleerd hebben jezelf weg te cijferen. Het één sluit het ander niet uit. Je mag hun intentie erkennen én tegelijk eerlijk zijn over wat het met jou heeft gedaan. Pas als je dat durft te voelen, kun je kiezen wat jij nu anders wilt.
Is het niet egoïstisch om voor mezelf te kiezen?
Nee, het is allesbehalve egoïstisch. Het is volwassen, onafhankelijk en gezond. Je bent geen kind meer. Jij mag nu bepalen wat goed is voor jou.
Als kind leerde je misschien dat je eerst voor anderen moest zorgen om liefde te verdienen. Maar nu ben jij volwassen en verantwoordelijk voor je eigen geluk. Voor jezelf kiezen betekent niet dat je de ander afwijst. Het betekent dat je stopt jezelf op te offeren. Alleen als jij jezelf serieus neemt, kun je echt vrij en in verbinding zijn met anderen.
Iedereen wil van betekenis zijn
Dat is het uitgangspunt in elk familie. Ieder kind, elke ouder, elk mens wil ertoe doen. Soms doen we dat op een manier die ons tegenhoudt, die ons klein houdt. Maar de wens om bij te dragen blijft.
Wat zou er gebeuren als er wél ruimte komt voor jouw verhaal?
- Als dat wat nooit werd gezegd, eindelijk uitgesproken mag worden?
- Als dat wat nooit werd erkend, eindelijk erkenning krijgt?
Hoe zou het zijn als jij die beweging inzet voor jezelf, voor je kinderen, voor de wereld?
Conclusie
Loyaliteit is krachtig. Het bindt families, houdt mensen bij elkaar. Maar diezelfde loyaliteit kan ook verstikken. Zolang je niet ziet hoe die onzichtbare draadjes jou vast blijven houden, blijf je trouw aan je familie zelfs als dat ten koste gaat van jezelf.
Maar je hebt een keuze.
Blijf je geven wat niet van jou is? Blijf je hopen op erkenning die nooit komt? Of kies je ervoor om uit die verstrikking te stappen niet tégen je ouders, maar vóór jezelf?
Want op het moment dat jij jezelf gaat zien en erkennen, hoef je niet langer te wachten tot anderen dat voor jou doen. Dan trek je vanzelf de mensen aan die jou wél willen zien, precies zoals je bent.
Dus begin vandaag. Zie jezelf. Neem je plek in. En geef jezelf de vrijheid waar je altijd naar verlangde.
Als systemisch begeleider help ik vrouwen om die oude loyaliteiten los te laten. Niet om banden te verbreken, maar om ruimte te maken voor liefdevolle, vrije relaties met zichzelf én met de mensen om hen heen.
Samenvatting
In deze blog ontdekte je wat loyaliteit is, waar het vandaan komt en hoe het jou beïnvloedt. Je leerde het verschil tussen loyaliteit en parentificatie, en tussen voedende moederliefde en verstikkende moederverering. Je kreeg inzicht in hoe jouw onzichtbare loyaliteit je klein kan houden en wat er nodig is om dat patroon te doorbreken.
Met deze inzichten kun jij vandaag een nieuwe beweging maken.
Voor jezelf.
Voor de vrouwen die na jou komen in je familie.
Voor een leven waarin jij niet langer hoeft te geven wat niet van jou is, maar mag ontvangen wat jij verdient.
Voel je dat het tijd is voor verandering?
Blijf je telkens vastlopen in dezelfde situaties en patronen? In je relatie, met je familie, op je werk steeds weer geven, aanpassen, loyaal zijn aan iedereen… behalve aan jezelf?
Dan is het tijd om terug te geven wat niet van jou is. En ruimte te maken voor wie jíj bent.
Voel je dat het tijd is om vrij te worden van oude loyaliteiten?
Je hoeft die last niet langer te dragen. Het mag lichter.
Kies vandaag voor jezelf en leg neer wat je al veel te lang hebt gedragen.
Boek een familieopstelling en ontdek jouw plek in je familie.
Geef terug wat niet van jou is.
En ervaar wat het is om écht vrij te zijn, in verbinding met jezelf en de ander.
Het is geen snelle oplossing, maar wél de stap die alles in beweging ze naar vrijheid, rust, richting, ruimte duidelijkheid en gezonde relaties.
Want als jij jezelf ziet, leef je niet langer vanuit oude loyaliteit, maar kun je eindelijk leven vanuit liefde
Voor jezelf. En de mensen om je heen.
